Alternatif Sağ Tavşan Deliğine Düştüm. Sonunda, Oradan Tırmanarak Çıkmayı Başardım. – Justin Brown Ramsey (Çeviri: Kemal Büyükyüksel)

Hayatımda kişisel bir kafa karışıklığı ve acının olduğu bir zamanda, Jordan Peterson ve alternatif sağ bana yön ve amaç verdi. Sonunda amacın acımasız, antisosyal bir dünya görüşü yaymak olduğunu anladım – ama bu zulmü çevremdekilere uygulamadan önce değil.

Bu yazı Justin Brown Ramsey‘in Jacobin’de yayımlanan yazısının Türkçe çevirisidir.

Alternatif sağ boru hattına düştükten sonra kamusal alandaki ilk yüzleşmemi net bir şekilde hatırlıyorum. Augusta Üniversitesi’ndeki bir trans sınıf arkadaşı, bir sınıf tartışması sırasında konuştu ve ben de bir fırsat gördüm.

Hayatımın bu noktasında, “STOİK LİBERTERYEN TARAFINDAN WOKE FEMİNİSTE HADDİ BİLDİRİLDİ” gibi başlıklarla saatlerce videolar izlemek beni saldırıya geçmek için eğitmişti. Söz bana geldiğinde, defalarca “uyanıklığı (wokeness)” ve “Batı Uygarlığı”na yönelik saldırıları kınayan bir tirada başladım. Şimdi benim için hatırlaması en zor şey, sınıf arkadaşıma karşı keyifle ifade ettiğim acımasızlıktı. Bir erkek olarak kimliğini açıkça belirtmiş olmasına (ve bu karara giden yolda kesinlikle çok acı çekmiş olmasına) rağmen, bu akranımdan kasıtlı olarak bir kadın olarak bahsetmek için birçok kez bir noktaya değindim. Sınıfa, “Ne derse desin, o bir erkek değil,” dedim.

Bitirdiğimde, bir sınıf arkadaşım kısa ve öz bir şekilde cevap verdi: “O bir ‘erkek’ ve sen bir pisliksin.” Ama aklımda şunu yapmıştım: Politik doğruculuğa bir saldırıyı ve Batı değerlerinin savunusunu eşzamanlı gerçekleştirmiştim. Fikirler pazarına dalmıştım, ilerlemeciliğe karşı savaşmıştım ve önemli olan tek şey buydu.

Her şeyden çok, büyüyüp idolleştirdiğim adamı taklit etmeye çalışıyordum: Dr. Jordan Peterson.

Peterson’ın Cazibesi

Peterson’a olan saplantım, görünüşte ideolojik olmayan bir noktada başladı. 2015 yazında ailem kız kardeşime ve bana evliliklerinin sona erdiğini söyledi. Askerî, dini evanjelik bir evde büyüdüğüm için, babam genellikle uzun saatler çalıştı ya da başka ülkelere gönderildi. O geri döndüğünde, onun katı kuralları altında yaşadık. O gittiğinde, annem kilise temelli bir disiplinciydi. Askeri üsten askeri üsse geçerken annemin seçtiği Metodist ve Baptist kiliselerine katılarak hem Tanrı’dan hem de asadan korkarak büyüdüm.

Küçük yaşlardan beri evde ve sıralarda Tanrı’nın erkeklere, kadınlara ve çocuklara verdiği rollerle ilgili hikayeler duydum. Dış dünyanın, ne pahasına olursa olsun kaçınılması veya meydan okunması gereken sayısız cazibe içerdiğini öğrendim. Askeri karakollar arasında gidip gelirken cemaatten cemaate süzülüyorduk. Lise ve kolej boyunca, ailemin Pazar günleri iki kez ve Çarşamba günleri bir kez hizmete gitmediği, kilisenin veya ordunun yaşamları dışında kaldığı bir zamanı hatırlayamıyorum. Ama tüm bu din, ailemin evliliğinin dağılmasını engellemeye yetmedi.

Aynı zamanda, bugün “entelektüel karanlık ağ” (Intellectual Dark Web-IDW) olarak bilinen çevrimiçi sağcı medya alanını keşfettim. Akademi ve kamusal yaşamdaki “politik doğrucu” akımlara tepki gösteren Peterson ve Mark Meechan (“Kont Dankula”) ve Tim Pool gibi video oyun topluluğunda başlayan ama şiddetle anti-feminist, “woke karşıtı” bir çevrimiçi kampanya olan “Gamergate” bölümü sırasında ün kazanan figürler, hoşnutsuz, entelektüel açıdan meraklı, ancak sosyal açıdan beceriksiz sağcı izleyicilerden oluşan ve büyüyen bir kitle arasında popülaritelerinde meteorik bir artış gördü.

O zamanlar ya da bugün çok az insan onun hakkında pek şey biliyordu ve belki de söylenenleri duyanların çoğu daha fazlasını öğrenmekle ilgilenmiyordu. Ama Gamergate sırasında Peterson gibi figürlere yönelen o genç adamlardan biriydim.

O sırada, Toronto Üniversitesi psikoloji profesörü, Kanada İnsan Hakları Yasası’nın ceza kanununa cinsiyet kimliği ve ifadeye dayalı ayrımcılık ekleyecek bir değişiklik olan Kanada’nın Bill C-16’sını alenen kınamıştı. Peterson’a göre, muhalefetinin kökleri bağnazlıktan değil, temel özgürlük haklarına ve otorite karşıtlığına olan inancından kaynaklanıyordu.

Üniversite, Peterson’ın suçlamalarına göz yummazken, ona karşı hiçbir zaman resmi disiplin cezaları uygulamadı. Daha sonra kendi isteğiyle görevinden istifa etti. Yine de, neredeyse bir gecede, Peterson bir şekilde kendini ifade özgürlüğü, “Batı değerleri” ve erkeklerle ilgili meseleler için bir şehit olarak sunabildi.

Ailemin dağılan evliliği nedeniyle kendimi savunmasız ve yalnız hissederek, bu meşguliyetleri takip etmeye karar verdim. Peterson, kişisel bir zorluk anında bana, annemle babam boşandıktan sonra hayatımda olmayan türden ilkeli babalık rehberliği ve yönlendirmesi sundu.

Örneğin, 2018’in sonlarındaki özellikle zorlu bir ayda, Peterson’ın röportajları ve dersleri, annemle babamın boşanma sonrası kaotik tartışmalarından kurtulmamı sağladı. Zamanımı iki ev ve iki hayat arasında bölmek için yaratılmış, tek sabitin Peterson’ın YouTube’daki dersler ve röportajlar aracılığıyla bana sunduğu sürekli tavsiye ve empati akışı olduğunu hissettim.

Göze çarpan bir röportajda, Peterson’a neden erkekleri etkileyen sorunlar yüzünden ağlama noktasına getirildiği soruldu. Gözyaşlarıyla verdiği yanıt beni çok etkiledi: Peterson’a göre, halka açık konuşmaların sonunda, kolej çağındaki erkekler tavsiyesi için ona teşekkür etmek için akın akın yanına gelirmiş. Peterson’a göre bu adamlar unutulmuştu. Ben de bunu kabul ettim: Unutulmuştum.

Samimiyeti konusunda içimde bir tuşu “tık” ettirdi. Benim varlığıma, endişelerime kimsenin yapmayacağı veya yapamayacağı şekilde konuştu. Özellikle o karanlık anlarda, Peterson benim için orada olduğunu, şikayetlerimi dile getirmeye ve değerimi ve geleceğimi savunmaya hazır olduğunu hissettirdi. Onlarca, hatta yüzyıllarca süren bir kültür savaşının erkek deneyimlerinin önceliğini ve değerini düşürdüğünden neredeyse emin olan, benim gibi giderek antisosyal ve kötümser bir grup genç adama hitap etti. Bu nedenle, ben ve benim gibi birçok erkek, Peterson’ın videolarını, makalelerini ve kitaplarını yedik yuttuk ve onun gibi niş mikro ünlülere ve sundukları katarsis duygusuna kişisel olarak derinden bir yatırım yaptık.

Peterson’ın sözde şehitliğini ele alan videoları, açık kadın düşmanlığı veya homofobiden çok soyut ifade özgürlüğü ilkelerine odaklanıyor gibi görünüyordu. Övgüye layık görülen profesör, o zamanlar siyasetin çoğunu karakterize ettiğini hissettiğim sahte dramlarla değil, fikirlerle ilgileniyor gibiydi. Bağımlıydım. İşte, mükemmel bir zamanlamayla, çok istediğim ve çaresizce kendimi ararken bulduğum baba figürü buradaydı.

Tavşan Deliğinden Aşağı

YouTube izlemem için daha fazla alternatif sağ klip önerdikçe, Peterson ve ortaklarının video kataloğunu keşfettim. Bir durumda, algoritma h3h3 kanalından bir podcast röportajı izlememi önerdi. Alternatif sağ hayranlarına kur yapan, ancak politik olmayan içerikleri nedeniyle abone olduğum sunucuları Ethan ve Hila Klein, 2017’deki programlarında Peterson’a yer verdiler. (Siyasi görüş olarak merkez-sağdan Hasan Piker gibi daha sol görüşlü görüşmecilere doğru kaydıkça bu videoları yayından kaldırdılar). Sırada Peterson’ın Joe Rogan’ın podcast’indeki sayısız yayını vardı.

Kısa süre sonra, izlediğim videoların, dinlediğim podcast’lerin, sık sık girdiğim çevrimiçi forumların ve okuduğum kitapların neredeyse tamamı sağcı ideolojiyle dolduruldu ve dijital dünyadaki ve günlük yaşamdaki sadece düşüncelerimi değil eylemlerimi de yönlendirdi. Kendimi defalarca işte, sınıfta ve çevrimiçi yorum bölümlerinde araya girerken, kendi kendimi reaksiyoner bir şeytanın avukatı olarak atamış olduğum rolümü oynarken buldum.

Müdahalelerim, sınıftaki cinsiyet atama olayım gibi her zaman yüz yüze değildi. Birçoğu kendimi en rahat hissettiğim mekanda ortaya çıktı: çevrimiçinde. Uzun bir bölümde, #MeToo hareketinin 2019’daki ilerleyişi hakkında bir YouTube videosunun altında anonim bir hesap kullanarak yorumlar bölümünde tartıştığımı hatırlıyorum. Bir haftadan fazla “woke” olarak gördüklerimi düşmanlaştırarak harekete verdikleri destek yüzünden onlarla tartıştığımı hatırlıyorum. Peterson’ın feministler ve genel olarak kadınlarla olan etkileşimlerini, ilerici argümanlarla nasıl etkileşim kurulacağına dair bir rehber olarak görerek, tartışmaya iğneleyici sözler getirdiğim için aldığım tüm eleştirileri çürütmek ve çürütmek için her gün kontrol ettim.

Başka bir sefer, işte bir öğleden sonramı, işverenimizin bölgedeki aşevlerine ve evsizler kilerine haftalık olarak son kullanma tarihi geçmiş yiyecekleri bağışlama uygulamasını kutlayan bir iş arkadaşımı azarlayarak geçirdim. Yakın zamanda Peterson’ın bu tür bir aktivizmi kınadığı bir videoyu izledikten sonra, çevrimiçi muhafazakarlığın teşvik ettiği “kendini pabuç bağcıklarından tutarak yukarı kaldır” anlatısını tekrarladım. Bölgedeki ve ülke çapındaki yoksul ve evsiz ailelerin, kendi sorumluluk eksiklikleri nedeniyle tehlikeli durumlarda olduklarına ikna olmuştum – bu inanç, Peterson’ın pratikte bireyciliği benimseyen kişisel gelişim kitabı 12 Rules for Life: An Antidote to Chaos tarafından zımnen bana aşılanmıştı. Sağda gayet yaygın bir argüman, ama şimdi hayatın en temel gereksinimi olan yiyecek arayan insanoğlunun bundan mahrum bırakılması gerektiğini öne sürmenin ne kadar gereksiz bir şekilde acımasız olduğunu hayretle izliyorum.

Etrafımdakilerle iğneleyici tartışmalara girerek gereksiz yere yıkıcı ve antisosyal hale gelmiştim. Özel hayatımda çok sıkıntı çektim. Bu süreçte “woke”luktan şüphelendiğim akrabalarımdan ve yakın arkadaşlarımdan uzaklaştım. Bulduğum ve etrafımda inşa ettiğim alternatif sağ veya alternatif sağ sempati balonunun parçası olmayan herkese – arkadaşlar, aile, sevgililer – saldırdım.

Beni ırkçılığın bir sorun olduğuna ikna etmeye çalışan beyaz olmayan arkadaşlarımla tartışmaları bastırdım. Ayrımcılık veya marjinalleştirme hikayelerinin hiçbiri – polisle karşılaşma hikayeleri veya hepimizin kişisel olarak tanıdığı öğretmenler veya müdürlerin kötü muamele hikayeleri bile – beni etkilemedi. Bunların, hayattaki kaderleri için bahaneler uydurmak için çabalayan insanların hikayeleri olduğundan emindim. Transseksüel arkadaşlar yorumlarım yüzünden benden uzaklaştı. Tahammülsüzlüğüm ekranlarla sınırlı değildi – gerçek dünyada insanları kendimden uzaklaştırıyordum.

Dönüş

Augusta’daki üçüncü yılımın sonu olan 2019 baharına gelelim. Peterson’ın içeriğinden istikrarlı bir şekilde beslenmeye devam ettim: daha fazla ders yükledi, daha fazla programda yer aldı ve kişisel gelişim kitabını daha geniş kitlelere tanıtmaya devam etti. Bu arada, ilk kitabı Maps of Meaning: The Architecture of Belief de dahil olmak üzere Peterson’dan daha fazlasını okuyup izlerken kendimi çalışmalarıma daha ciddi bir şekilde adadım. Bu noktada, kendimi post-ironik sağcı meme figürü Kurbağa Pepe ile özdeşleştirdiğim 4chan gibi sitelerle uğraşmaya bile başladım. Muhtemelen Proud Boys veya Three Percenters gibi aşırı sağcı bir grubun aktif bir üyesi olmasam da en azından güçlü bir sempatizan olma yolunda ilerliyordum.

Üniversitemin İngilizce programının bir parçası olarak Afro-Amerikan edebiyatı, Shakespeare ve kitap tarihi ve matbaa kültürü üzerine dersler almak zorunda kaldığımda o yola doğru gidiyordum.

Afro-Amerikan edebiyatı kursu tanıdık, kanonik isimleri içeriyordu: Phillis Wheatley, Frederick Douglass, Paul Laurence Dunbar, Zora Neale Hurston, WEB Du Bois, James Baldwin, Toni Morrison ve daha fazlası. Burada, Peterson’ı keşfettiğimden beri ilk kez, en temel haklarının bastırıldığını gören insanların kötü durumlarını ve hayal güçlerini dinlemek ve bunlarla ilgilenmek de dahil olmak üzere, gerçek bir liberal eğitimle karşılaştım.

Dersin tanımlayıcı özelliği, profesörün metinlere ve yazarlarına göre kendi görüşlerimizi sorguya çekmemiz gerektiği konusundaki ısrarıydı. Bu alıştırmayı son derece rahatsız edici buldum: siyah bir profesörün ve sosyal adalet odaklı bir meslektaş grubunun huzurunda öz-düşünme pratiği yapmak sık sık yaptığım bir şey değildi.

Değişim için gerekli rahatsızlığı benimsememe yardımcı olan, Frederick Douglass’ın Amerikan Köle Frederick Douglass’ın Hayatının Öyküsü idi – esas olarak sınıftaki meslektaşlarımla birlikte metinleri ele alarak. Douglass, adını sık sık duyduğum, ancak o zamana kadar hikayesini tam olarak okumadığım bir figürdü, bu, geriye dönüp baktığımda, alternatif sağ tavşan deliğine düşme kolaylığımın arkasındaki sorunun bir parçası gibi görünüyor. Anlatı bana bir ayna çevirdi ve üzücü ayrıntılarla, benden farklı görünen, davranan ya da düşünenlere düşman olma eğilimimin, daha az şiddetli ve bir asır sonra da olsa, Douglass’ın insanlıktan çıkarılmasına yol açan tutumun aynısı olduğunu gösterdi.

Douglass’ın metinleri, inançlarımı besleyen başka bir temel ilkeyle beni yüzleştirdi: kurbanın ben olduğum fikri. Bu noktaya kadar, her türlü alternatif sağ propagandayı tüketerek günler geçirerek kendimi sosyal merdivenin en alt basamağında bir pozisyon işgal ettiğime ikna etmiştim – bu da beni bağnaz düşüncelerimi ve eylemlerimi haklı çıkarmaya yöneltti. Gerçekte, Öyküsü bana tarihsel olarak konuşursak bunun tersinin doğru olduğunu gösterdi. Sadece bu değil, aynı zamanda varlığımı iyilik için kullanabilirdim ve kullanmalıydım. Douglass ve arkadaşları, Peterson gibi düşünürler sayesinde oluşturduğum bireysel, kendi yarattığım dünya vizyonunda boğulmak yerine, dünyalarını daha iyi hale getirmeye yardımcı olacak sempatik okuyuculara bir anlamda güveniyorlardı.

Profesör, kitabı verirken ve bizden kitabı tartışmamızı veya sınıfta yüksek sesle okumamızı isterken, bana göre sertti ama metodolojisinde nihayetinde adildi. Beni ve meslektaşlarımı dünyaya ilişkin önyargılarımızı ele almaya zorlayarak, yaşadığımız an ile geçmiş arasındaki paralellikleri görmemize yardımcı olurken, aynı zamanda düşüncelerimizin ve eylemlerimizin, Douglass’ın sıkıntılarına sebep olan kurumların oluşumunu kaçınılmaz olarak nasıl yarattığını veya önlediğini de göz önünde bulundurarak gelişmemize yardımcı oldu. Her şeyden çok, bu profesör bizi aşağılayıp orada tutmaktansa öğrenmek ve gelişmek için çabalamanın önemini anlıyordu. O noktaya kadar, Peterson ve diğerlerinin benzerlerinden böyle bir sabır veya sorumlulukla karşılaşmamıştım.

Başka bir profesörle birlikte aldığım bir derste, tarih yalnızca benim gibi görünen, hareket eden veya benim gibi inanan güçlü adamların kaprisleriyle şekillenmiyordu. Sıradan insanların, ezilmiş insanların, marjinal insanların – benimkinden çok daha zor hayatları olan ama yine de öğrenmeye değer hayatlar yaşayan insanların – hayatlarını ve deneyimlerini düşünmeye yeniden cesaretlendirildim.

Bu profesörün düşüncelerim üzerindeki etkisinin göze çarpan örneklerinden biri, Carlo Ginzburg’un The Cheese and the Worms adlı kitabının zorunlu okumasıydı. Metin, 16. yüzyılda İtalyan bir değirmenci ve köylü olan Menocchio’nun Roma Katolik Kilisesi tarafından kutsallara küfür suçlamasıyla karşı karşıya kalmasını konu alıyor. Ginzburg’un tarihi hikaye anlatımı ve profesörün “küçük adamın” zaman içinde konuşmasına izin verme konusundaki ısrarı, tarihi yeni açılardan görmeme yardımcı oldu. Kolektif bir insan grubunun parçası olarak tarih yazabileceğim veya tarihi şekillendirebileceğim fikri bir vahiy gibi geldi.

Oldukça hızlı bir şekilde, Peterson’ın bireyci ve güçlü adamların önceliği hakkındaki hikayeleri ve benim gibi insanların toplumda yerinden edilmekte olduğu konusundaki ısrarı, düşüncelerimi neredeyse tamamen terk etti. Rahatsız edici medyayla ve içeriklerle karşı karşıya getirilerek ve sonunda kendi görüşlerime meydan okumak için arayıştayken, kendi inançlarım ve onların nasıl şekillendiği konusunda yeni bir anlayış geliştirdim. Bu değişen dünya görüşü, YouTube, Twitter ve Reddit algoritmalarında bir değişikliğe yol açarak beni yeni fikirlerle besledi.

Son yıllarda bu algoritmaların öfkeli genç erkekleri Sağın açık kollarına yönlendirmede oynadığı rol hakkında çok şey konuşuldu. Bu benim için kesinlikle doğruydu. Ancak aynı algoritmalar, hazır olduğumda beni başka bir yöne yönlendirdi.

YouTube’da Peterson ve Marksist filozof Slavoj Žižek arasındaki bir tartışmayı izledim. Video hakkında düşündüğümü hatırladığım ilk şey, ideoloji ve karizmanın daha iyi bir görsel yan yana gelmesi olamayacağıydı. Žižek hımbıl ve dağınıktı. Peterson iyi giyimliydi, ritminde çok daha tutarlıydı ve daha gelişmiş olduğunu düşündüğüm bir kelime dağarcığına güveniyordu.

Ancak tartışma başladığında, iki adam hakkındaki izlenimlerim tersine döndü. “Aptal solcunun” argümanlarını karakterize eden tartışmasız basit gerçekler ve retorik karşısında ikame babamın hileli ustalığının parçalandığını gördüm. Peterson’ın tartışmadan önce Marx’ın Komünist Manifesto’sunu okuma zahmetine bile girmemiş olması, kendini iyi okumuş ve her zaman bilgili olarak göstermesine rağmen, çok şeyi açığa vuran bir itiraftı diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bu video, Peterson’ın öykünmeye değer bir figür olduğu algımı yıkacak birçok videodan biriydi.

Önerilen sekme ve buna bağlı olarak bir bütün olarak algoritma – görünüşe göre ırkçılığın, transfobinin veya seçkinciliğin antisosyal ve akademikleştirilmiş bir versiyonundan başka bir şeye nadiren yaptığım gezintiden etkilenmişti – beni yavaş yavaş Cornel West ile tanıştırdı. Žižek gibi West de kendisini Peterson’ın zıttı olarak sunuyordu. Her iki şahsiyet de ilgi çekici hatipler olsa da, West’in tarih, teori ve siyaseti harmanlaması benim için inanılmaz derecede etkileyiciydi.

Peterson’ın katılığının aksine West, mesajına derin bir sıcaklık ve ilgi duygusu yüklüyordu. West ayrıca izleyicilerini daha derine inmeye zorlama yeteneğine de sahipti ve bu da entelektüel çalışmasını erişilebilir ve ilişkilendirilebilir hissettiriyordu. Benim için bu, uydurduğum Petersoncu dünya görüşünün büyüsünü kırmaya yardımcı oldu.

Peterson ve arkadaşları, hayatımı daha iyi hale getirecek bir şekilde politikamı sokaklara taşımam için beni bir kez bile cesaretlendirmediler, ancak bu yeni düşünürler her zaman siyaseti çevrimiçi görünümlerden çok yüz yüze eylemler üzerinden yapmanın önemini öne sürüyorlardı. Onların önerilerini değerlendirmeye karar verdim ve gerçek dünya siyasetinde aktif hale geldim.

İlerici program ve podcast Majority Report’un 2021’deki Kellogg işçi grevini yayınının bir sonucu olarak, örneğin, doktora programıma girdiğimde bir sendikanın parçası olmaya söz verdim – bu kendime verdiğim söz elimden geldiğince çabuk Boston College Mezun Çalışanlar Sendikasına katılarak devam etti. Ve Amerika Demokratik Sosyalistleri’ne dahil olmak için yoğun bir çaba gösterdim. Başka bir deyişle, Jordan Peterson’ın kariyerini mahvetmeye adadığı için çalıştığı her şey haline geldim.

Daha İyi Bir Dünya İçin Öğrenmek

Alternatif sağ taraftaki varlığıma dönüp baktığımda, bunun hakkında konuşma ihtiyacı hissediyorum. En az dört yıl boyunca, zamanımı nasıl bağnaz ve düşmanca olunacağını öğrenerek geçirdim. Güvensizliklerim ve önyargılarım, hayatımda umutsuzca ihtiyaç duyduğum bir şey olan, özellikle Peterson olmak üzere bir grup alternatif sağ figür tarafından beslendi ve onaylandı. Benim kadar bitkin ve antisosyal olan insanlarla bir topluluğun parçası olabileceğim garanti edildi.

Ama o tren hiçbir yere gitmedi. Sağcı tavşan deliği beni şimdi çok pişman olduğum yerlere götürdü. Nihayetinde, beni son derece çevrimiçi olan alternatif sağdan uzaklaştıran şey, sınıfta veya kütüphanede olmadığımda beni sorgulamaya ve bilgilendirmeye yardımcı olan sola eğilimli içerik ve katılım alanlarıydı.

Liberal sanatlar eğitimim olmasaydı, inkar edilemez bir şekilde – en azından bu kadar hızlı bir şekilde – sola doğru hareket etmezdim. Görmek istediğim bilgilerin küratörlüğünü yaptığım ve algoritmanın beni aynı bağnaz, nefret dolu içeriklerle daha fazla beslediği çevrimiçi alanların aksine, üniversitede belki de ilk kez her zamanki diyetimin dışında medyayla ilişki kurmam istendi. Orada görünüşleri, milliyetleri, inançları vb. benden çok daha farklı olan insanların hikayelerini okuma, izleme ve dinleme fırsatı buldum.

Bu liberal sanat eğitiminin üzerimdeki etkisini düşünürken, Sağın, bugüne kadar Peterson da dahil olmak üzere, liberal sanat eğitimini ortadan kaldırma konusunda neden bu kadar kararlı olduğunu anlıyorum. Farklı yerlerden insanlara ve medyaya maruz kalmadan, Peterson, Tim Pool ve Ben Shapiro gibi kişiler tarafından pompalanan antisosyal içeriğe duyduğum iğrenç hayranlıkla hayatımın başka bir yönünün daha tüketilmesine izin verebilirdim.

Deneyimlerime göre, bir kez öğrenmenin tadına vardığınızda – sizinkinden farklı felsefeler ve tarihlerle gerçek, karmaşık bir şekilde güreşerek – öğrenmeyi ve öğrettiklerini geride bırakmak zordur.

YouTube gibi platformların sağcı doygunluğu reaksiyoner olmamda çok merkezi olduğundan, çevrimiçi alanlarda rakip bir solcu mevcudiyet yaratmanın Sol için bir öncelik olması gerektiğine inanıyorum. Şu anda muhafazakarlar, ilerici hareketleri pekala destekleyebilecek, ancak topluluk eksikliği onları kolektif siyasetten uzaklaştıran genç erkekleri kapmada neredeyse tartışmasız baskın bir role sahip. Bunun değişmesi gerekiyor.

Solcular, YouTube, Twitter ve Reddit gibi siteleri Sağın amansız kaleleri olarak görmemeli. Sosyal medya ve çevrimiçi platformlar savaş alanları olarak görülmelidir. Solcular buralarda kazanabilir.

İkincisi ve belki de daha önemlisi, “ciddi biçimde çevrimiçi” olan bireylere ve gruplara yaklaşılabilir olarak davranmalıyız. Düzgün, solcu medyanın tek başına düşüncemi (en azından o kadar kısa sürede) değiştireceğini düşünmesem de, sonunda gerçek dünyada düşüncelerimi sorgulattıran süreçler tetiklendiğinde yanda bir yerlerde videolar, kitaplar, podcast’ler ve şovlar olması, sonunda beni muhafazakar düşünceden uzaklaştıran merakı kucaklamaya hazır olduğumda, kaynakların beni beklediği anlamına geliyordu. Hikayem bir şeye işaret ettiyse, o da, biraz yardımla daha iyi bir dünyayı teşvik eden bir kendini keşfetme yoluna dönüştürülebilecek, siyaseten meraklı insanların olduğudur.

Sol, siyasi içerikli medya üretmeyi, müdahale olmaksızın alternatif sağ boru hattında pekala dolaşabilecek insanların zihinlerini fethetmek için en önemli şeylerden biri olarak görmelidir. Bu yapılırsa, insanların arkadaşlarını, ailelerini ve hatta kendilerini zararlı ideolojilere kaptırmasını önleyebilir ve bu süreçte hareketimizi büyütebiliriz.

Bu mümkün olmazsa, yol çok daha karanlık görünüyor. Güvenin bana, orada bulundum.